Antonio Gisbert

"Los Comuneros de Castilla en el patíbulo"

Tal día como hoxe no ano 1834 nacía o pintor español Antonio Gisbert.

Recordamos esta obra súa "Los Comuneros de Castilla en el patíbulo", que se encontra na segunda planta do Congreso.

Edvard MUNCH

Tal día coma hoxe nacía en Loten (Noruega) no ano 1863 o pintor expresionista Edvard MUNCH

"Mi arte da sentido a mi vida"

(Edvard MUNCH)

leyendadelartista.blogspot.com.es/2012/05/o-grito.html

O fusilamento de Torrijos

 TÍTULO: O fusilamento de Torrijos
AUTOR: Antonio Gisbert
DATA: 1888
TÉCNICA: Óleo sobre lenzo
ESTILO: transición romanticismo realismo

LOCALIZACIÓN: Museo del Prado

Antonio Gisbert Pérez naceu en Alcoy no 1835 e morreu en París no 1902, pintor de temática histórica encadrado na época de transición entre o romanticismo e o realismo. Estudiou na Real Academia de Belas Artes de San Fernando en Madrid trasladándose posteriormente a París. Permaneceu tamén por espacio de cinco anos (1855-1860), en Roma para continuar os seus estudios donde obtivo unha pensión para costearse a súa estancia.

Gisbert representa unha tendencia pictórica da segunda metade do século XIX, a pintura de grandes acontecementos en relación coa historia dos seu país. Se trata da "pintura de historia" ou "realismo retrospectivo" cuxa pretensión era representar con realismo acontecementos do pasado histórico nacional. 

Esta obra representa os ideais liberais, Gisbert co fusilamento de Torrijos fixo un alegato en defensa da liberdade, en contra do autoritarismo. Gisbert estaba vinculado ao partido progresista polo que esta pintura convertiríase nunha icona do seu tempo. O lenzo foi encargado polo goberno liberal de Práxedes Mateo Sagasta, durante a rexencia de María Cristina.

José María Torrijos (1791-1831) foi capitán de Valencia e ministro da guerra durante o Trienio Liberal (1820-1823), tendo que exiliarse ao recuperar o poder absoluto Fernado VII. Desde Inglaterra conspirou sucesivas veces contra o monarca. O gobernador Vicente González Moreno ofreceulle o seu apoio si embarcaba desde Xibraltar en dirección a Málaga con sesenta homes da súa confianza. Dito apoio converteuse en traición pois Torrijos e os seus homes foron abordados e obligados a desembarcar en Fuengirola. Foi apresado o 11 de decembro de 1831 e foi fusilado xunto aos seus homes nas praias de Málaga por traición e sen xuízo previo.

Técnicamente Gisbert achégase ao academicismo, empregando un firme debuxo e unha simple pero estudiada composición. Os prisioneiros alinéanse de pé fronte ao espectador esperando a morte. Torrijos é a personaxe principal encabezando o grupo e facendo de vértice na composición, collendo as mans dos seus compañeiros, Flores Calderón e o ancián Francisco Fernández Golfín, ex ministro da guerra ao que está a vendar un frade.

Á dereita están o coronel López Prieto, o oficial inglés Robert Boyd e Francisco Borja Pardio. Tamén están os frades tapando os ollos aos que o solicitan e lendo textos bíblicos, mentras nun primeiro plano están os primeiros cadáveres axusticiados, recurso compositivo que nos lembra a Goya. No fondo están os soldados que esperan ordes.

Gisbert mostra na composición as sensacións a partir dos xestos das persoaxes. É de destacar tamén o encuadre, deixando fora de plano algún cadaver, clara influencia da fotografía. As cores son frías subraiando as sensacións terribles da escena e do desenlace.

Wassily Kandinski (1866-1944)

Tal día como hoxe, un 4 de decembro de 1866 nacía en Moscú Wassily Kandinski.

"O artista é a man que mediante unha e outra tecla, fai vibrar adecuadamente a alma humana"

   "El artista construye misteriosamente la auténtica obra de arte a través de una vía mística. Aislada de él, ella toma vida propia y se constituye en algo individual, una entidad independiente que respira en forma autónoma y posee una existencia material real. No es casual ni un fenómeno sin importancia el que se mantenga inerte en el mundo espiritual, ya que es una entidad dotada de fuerzas activas y creativas. La obra de arte vive y actúa, influye en la constitución de la atmósfera espiritual. Sólo puede considerarse si es buena o mala, desde esta perspectiva interior. Si su forma parece mala o demasiado frágil, se trata de que es mala o frágil para ocasionar vibraciones emocionales puras. Por otro lado, una pintura no es buena por la precisión de sus valores, o porque provea una división científica entre frío y calor, sino porque tiene una vida interior completa. Un buen dibujo es aquel en que nada puede ser modificado en lo más mínimo sin desarticular su vida interior, independientemente de que se encuentre en discrepancia con la anatomía, la botánica, o cualquier otra ciencia. No es cuestión de que el artista entre en contradicción con cierta forma externa (casual, por lo tanto) sino de que necesite o prescinda de esa forma tal y como existe naturalmente. Así deben utilizarse los colores, no porque se encuentren o no en la naturaleza con determinado matiz, sino porque el tono elegido sea propicio o no para el cuadro. En síntesis, el artista no solamente puede, sino que debe usar las formas del modo que sea preciso para sus objetivos. Esta necesidad se funda en el derecho a la libertad absoluta, que sería ilegal sino se fundara a su vez en la necesidad. En el arte, el derecho a esa libertad corresponde al mencionado plano interior moral. Este es, en todos los ámbitos de la vida, (y también en el artístico, por lo tanto), un objetivo puro.  

   El arte es el código que se comunica con el alma de las cosas, que es para ella un pan cotidiano, imposible de obtener de otra manera. Si el arte no cumpliera esta obligación, dejaría un hueco, pues no existe ningún poder que pueda tomar su lugar.

   En los períodos de ideas materialistas y, como consecuencia de ellas, de ateísmo y fines exclusivamente prácticos, que entumecen a un alma abandonada, emerge la postura de que el arte en sí no fue dado a la humanidad con ningún objetivo preciso, sino que es gratuito; que el arte existe sólo por el arte (L’art pour l’art). El lazo existente entre el arte y el alma sobrevive como anestesiado.

   En primer término, el artista debe tratar de modificar la situación, asumiendo su obligación frente al arte y frente a sí mismo, abandonar la postura hegemónica de la situación y subordinarse a designios más altos, teniendo importantes, precisos y sagrados deberes. El debe educarse y sumergirse en su propio espíritu, cuidándolo y alimentándolo de modo tal que su talento externo tenga qué vestir y no sea como el guante extraviado de una mano desconocida, una impostación de mano, vacía y sin significado.

   El artista debe tener qué decir, pues su deber no es dominar la forma sino amoldarla a un contenido. El artista no es un ser con prerrogativas en la vida, no puede existir sin deberes, está sujeto a una labor ardua que a veces le pesa como una cruz. No debe desconocer que todos sus actos, sufrimientos o ideas, construyen la débil, pero también impertérrita y poderosa materia de sus obras, y que por esa razón no es tan libre en la vida como en el arte.

   El artista, confrontado con lo que no lo es, tiene tres deberes:

1)    debe retribuir el talento que le fue dado

2)    sus actos, sentimientos e ideas, como los de los otros hombres, deben constituir la atmósfera espiritual, purificarla

3)    sus actos, sentimientos e ideas deben constituir la materia de sus obras, interviniendo en esa atmósfera espiritual.

   Si el artista es el sacerdote de la belleza, debe perseguirla de acuerdo con el analizado principio de su valor interior. Sólo puede medirse la belleza con la vara de la grandeza y la necesidad interior, que tan útil ha sido hasta ahora.

   Bello es lo que emerge de la necesidad emocional interior. Bello será lo que sea interiormente bello."

Fragmento "De lo espiritual en el arte" capítulo VII La obra de arte y el artista

leyendadelartista.blogspot.com.es/2012/05/pintura-con-tres-manchas.html

Santa Cristina de Ribas de Sil

 Santa Cristina de Ribas de Sil construíuse entre finais do século XII e comezos do século XIII e representa un dos mellores exemplos do románico rural galego. O conxunto monástico pertenceu á orde benedictina e está formado polo templo románico e unha serie de dependencias dispostas nos corredores cubertos, en torno ao patio claustral.

Posúe planta de cruz latina con nave única lonxitudinal e un transepto que se cruza formando o cruceiro.

O primitivo corpo románico da nave foi substituido por unha nave lonxitudinal dividida en cinco tramos, no primeiro tercio do século XIII, xustificando o cambio hacia o estilo gótico, fundamentalmente arcos faxóns lixeiramente apuntados, que se corresponden exteriormente con contrafortes.

A cabeceira ten tres ábsidas smicirculares. Está orientada cara o leste e a entrada cara o oeste, seguindo a simboloxía cristiá entrando nas Tebras, do pecado, cara a luz, símbolo de Deus. As ábsidas albergan tres capelas, a maior decorada con pinturas de finais do século XVI.

                            

A fachada está dividida en dous corpos; a portada, similar á parte sur da Catedral de Ourense, está formada por arquivoltas de medio punto sobre tres pares de columnas con capiteis decorados con motivos humanos e vexetais. O frontón é completamente liso, sen decoración algunha.

                                                

O corpo superior da fachada posúe un rosetón románico calado con arquiños lobulados que tamizan a luz no interior.

A alta torre adosada ao costado da igrexa, atalaia privilexiada sobre o curso do río Sil, servía como punto de vixía e de defensa ademáis de torre campanario para chamar aos fiéis á oración. Está rematada en amea e cuberta en forma pirámidal, algo pouco usual.

As dependencias do mosteiro teñen unha disposición en ángulo recto, na actualidade pervive a primitiva portada románica que da entrada ao claustro. Posúe figuras sedentes cun libro aberto e no intrados, os catro símbolos dos evanxeístas: a aguia, o anxo, o touro e o león.

• Todas as fotografías son de Fran Canoura.

PAU setembro 2012

HISTORIA DA ARTE

OPCIÓN A

1. Escolle dúas destas tres láminas:  

OPCIÓN B

2. Destas oito definicións elixe só catro e contéstaas.

1. ¿Cales son as ordes gregas?
2. Define "ménsula"
3. ¿A que chamamos perspectiva aérea?
4. ¿Que é unha estatua-columna?
5. ¿Que é un torso?
6. ¿Que entendemos por arco peraltado?
7. ¿A que chamamos plan central?
8. Define xamba.

David Hockney e o condado de Yorkshire

David Hockney "Unha visión máis ampla", organizada pola Royal Academy of Arts en colaboración co Museo Guggenheim Bilbao e o Museo Ludwig de Colonia representa a primeira mostra dedicada en España ao artista mostrando o relevante papel da paisaxe na súa obra. Hockney é o pintor británico en activo máis importante realizando para dita exposición paisaxes inspirados enYorkshire, o seu condado natal, feitos a partir do 2004 utilizando diferentes soportes, desde óleos pasando por carboncillos e tamén debuxos realizados con iPad. A mostra é unha oportunidade para deleitarnos coa visión única do universo creativo de David Hockney.

David Hockney naceu en Bradford, Yorkshire en 1937, influido polo seu pai interesouse desde moi novo polo teatro, a arte e o debuxo. Cando ingresa no Instituto de segunda ensinanza, David Hockney xa ten claro que se quere adicar á arte, é por estas datas cando xa empeza a apreciar a fermosura da paisaxe. Tras ingresar no 1953 na escola de Belas Artes de Bradford pódese apreciar xa a influencia dos seus mestres nas paisaxes. No 1959 ingresa no Royal College of Art e non tarda en introducirse de cheo nos círculos artísticos de Londres coñecendo a Francis Bacon, Richard Hamilton e Peter Blake entre outros.

Desenvolve un amplo coñecemento e profundo interés por artistas como Pablo Picasso a quen lle dedica unha importante exposición a Tate Gallery no 1960. Por estas datas Hockney xa define o seu estilo pictórico e é admirado por titores e profesores apreciándose a influencia de Dubuffet e Bacon. 

Por outra banda a David Hockney a á súa obra sempre a relacionaron con o grupo de artistas pop, pero él sempre rexeitou esta etiqueta.

No ano 1970 chega a súa primeira gran retrospectiva en Londres. Por estas mesmas datas o artista mantén un profundo interés pola fotografía, sen abandonar o debuxo nin o grabado.

Nos anos noventa realiza unha serie de obras que se poden considerar moi cercanas á abstracción, en elas o artista experimenta co espacio e coa cor. No ano 1997 un amigo sofre unha grave enfermidade e David Hockney visita o seu condado natal, durante estas visitas ao seu amigo recorre o traxecto desde Bridlington pasando polos Wolds. O artista nestas viaxes acumulará unha serie de recordos que darán lugar á paisaxes de Yorkshire.

Na actualidade Hockney segue experimentando coa pintura e coa forma de pintar, moi interesado nas novas tecnoloxías comeza a debuxar co iPhone e o iPad a través da aplicación Brushes do iPad, con esta aplicación o artista reproduce o proceso creativo pincelada a pincelada, él mesmo pode contemplar a forma de pintar e debuxar paisaxes directamente do natural ao igual que o facían os impresionistas cando utilizaban a técnica do "plein air".

Nesta exposición en Bilbao podemos ver unha mostra desta técnica utilizada co iPad, que David Hockney pintou do val de Yosemite en California no 2011.

Extracto  adaptado da biografía que aparece na páxina web do Museo.

Teatro-Museo Dalí de Figueres

"Quiero que mi museo sea como un bloque único, un laberinto, un gran objeto surrealista.

Será un museo absolutamente teatral. La gente que venga a verlo saldrá con la sensación de haber tenido un sueño teatral"

Salvador   Dalí 

O Teatro-Museo Dalí de Figueres é un espacio singular; un museo creado a partires dunha determinada concepción Daliniana para potenciar toda a súa creación. Constitúe unha mirada distinta que debemos considerar para entender a derradeira obra dun xenial autor. É un gran proxecto surrealista, ou ready-made, tal como él o calificou algunha vez.

O museo ofrécenos un percorrido pola traxectoria artística e vital de Salvador Dalí.

O patio

Representa un xardín a ceo aberto, é o antigo patio de butacas do Teatro Municipal de Figueres. Podemos apreciar no centro do patio un imponente Cadillac que soporta unha escultura obra de Ernst Fuchs, que á súa vez serve de tensor dunha columna traxana feita de neumáticos. Nas paredes laterais, unhos maniquíes nos están a observar. Dalí interpreta este espacio como unha gran instalación con sentido dionisíaco de ritual.

Cúpula

Desde o patio se seguimos avanzando entramos nun impresionante espacio, o antigo escenario do Teatro Municipal que aquí está coronado por unha magnífica cúpula geodésica que se converte no emblema do Teatro- Museo.

O escenario  do antigo Teatro Municipal foi concivido por Dalí como parte do conxunto homenaxe á Capela Sixtina de Miguel Anxo. Existen referencias ao grande mestre por toda a sala como o grande lenzo que preside o conxunto "monoteísmo al óleo Cabeza de Miguel Ángel"

Na mesma sala, Dalí realiza a obra "Gala desnuda mirando al mar que a 18 metros aparece el presidente Lincoln" do 1975 facendo unha homenaxe a Mark Rothko a partires dunha interpretación dixital da cara de Lincoln.

Na sala do Tesouro, concibe Dalí un gran cofre que garda xoias. Aquí nos encontramos con numerosas obras que fan referencia á historia da Arte, ao Renacemento e a Rafael en concreto.

Galarina 1945

No primeiro andar encontramos a sala MAE WEST, unha das máis famosas do Teatro- Museo. Alí podemos deleitarnos con a aplicación tridimensional, a creación dunha habitación a partir dunha imaxe bidimensional, a aguada sobre papel de periódico Rostro de Mae West utilizable como apartamento (c.1934-35), de Salvador Dalí, que se exhibe no Art Institute de Chicago.

No Palacio do Vento, Salvador Dalí en 1919 expuxo por primeira vez con tan so catorce anos, a súa obra compartindo sala con outros dous pintores de Figueres. A sala está presidida polo impresionante teito pintado do que recibe o seu nome.

Avida Dolars

Torre Galatea

* Todas as fotografías son de Fran Canoura.

Edward Hopper, un pintor moderno

"La única influencia que he recibido he sido yo mismo"

EDWARD HOPPER

NYACK, NUEVA YORK, 1882-NUEVA YORK, 1967

Edward Hopper nacía en 1882 en Nyack, un pequeno pobo conservador á beira do Hudson, en Nova York. Creceu nun ambiente conservador provinciano, influencia que mantería toda a súa vida, a pesar de vivir no Greenwich Village de Nova York, barrio de artistas empapado dun ambiente bohemio.

Esta influencia conservadora persistirá ao longo da súa obra, incluso despois da súa estancia en París desde outubro de 1906 hasta xullo de 1907, donde un todavía xoven e tímido Hopper se introducirá no ambiente nocturno parisino de prostitutas e bebedores de absenta. Este é o tema que trata en Soir Bleu, desde a súa peculiar e recoñecible óptica pictórica.



Soir Bleu 1914



En 1913, trala celebración do Armory Show en Nova York chega a gran revolución da arte de vangarda aos Estados Unidos a través de máis de mil obras, case todas de artistas europeos. Isto provocou unha gran revolución, pero á vez apareceron duras críticas reivindicando un arte nacional que ensalzara os valores e a forma de vida da cultura norteamericana. A partir de aquí surxe unha corrente realista da que Hopper se convirte nun dos seus máximos representantes, a través da tradición clasicista recreando escenas de caracter íntimo: o tema da muller soa na habitación, na súa intimidade, espida ou en roupa interior, case sempre absorta nos seus pensamentos.
En Hopper se pode pensar nunha sexualidade en contra dos ambientes puritanos da época ou nunha certa actitude voyeur, involucrando ao espectador no que está a mirar.
Tamén o tema recurrente da soedade dos protagonistas sempre presente, inscrita nas cidades, nos cafés, nas rúas, gasolineiras, hoteis. Todo isto o podemos ver no Museo Thyssen en Madrid a través dunha gran panorámica retrospectiva do autor hasta o 16 de setembro.


Automat 1927



Hotel Room 1931



House by the railroad 1925