O Erecteion

NOME: Erecteion

ARQUITECTO: Mnesicles

CRONOLOXÍA: 421-406 a. C.

LOCALIZACIÓN: Acrópole de Atenas

ESTILO: Grego clásico

exterior

O erecteion desconcerta pola súa distribución a diferentes niveis. Destacar as magníficas columnas que presiden a construcción. Columnas xónicas, con basa, fuste esvelto e chapitel ondulado en volutas, e as cariátides, columnas esculpidas con formas femininas. As cariátides, dispoñen de pregamentos de tea, cabelo peiteado con trenzas sobre os ombreiros revelan gran naturalismo na súa plástica.

O edificio está rodaedo por un entablamento que consta de arquitrabe, friso e cornixa, frontón e cuberta a dúas augas.   

planta e interior

Conta cunha planta pouco ortodoxa froito das irregularidades do terreo. O Erecteion deberíamos consideralo como a unión de dous templos. O santuario de Atenea é a estancia orientada a levante que acollía o altar de culto á deusa Atenea, que ven precedido por un primeiro pórtico hexástilo. O segundo templo dispoñía de espacios dedicados a Poseidón, Erecteo e Cécrope, viuse obrigado a abrir o seu pórtico ao norte, formando un ángulo recto coa cella. Así, no lado norte, e a un nivel inferior, construíuse este segundo pórtico cunha cuberta casetonada sustentada por 6 columnas xónicas. No lado sur está o terceiro pórtico presidido pola famosa tribuna das cariátides.

O Templo da Niké Áptera

documentación xeral

NOME: Niké Áptera (atenea Niké)

ARQUITECTO: Calícrates

CRONOLOXÍA: 429-449 a. C.

LOCALIZACIÓN: Acrópole de Atenas

ESTILO: Grego clásico

exterior

O templo mira a oriente, por onde sae o sol e ocupa un lugar estratéxico na disposición da Acrópole. Ao entrar no recinto pola Vía sacra, é o primeiro edificio que se observa.

Está sustentado en columnas xónicas de 4m de altura con basa, fuste máis esvelto e chapitel decorado con volutas. O entablamento está composto dunha arquitrabe, un friso (sen metopas e triglifos) e unha cornixa. Sobre o entablamento o frontón con acróteras e o tímpano. Todo coronado cunha cuberta a dúas augas.

planta e interior

É un templo xónico de planta rectangular, anfipróstilo (con pórtico de columnas na dúas fachadas) e tetrástilo (con catro columnas diante). A cella é un minúsculo cadrado.

Suprímese o pronaos (pórtico) planificado e déuselle carácter de in antis, constaba dunha fronte con pórtico e dúas columnas.

contido

O templo era básicamente un edificio de culto á deusa Victoria. No necesitaba un gran espacio xa que as ceremonias litúrxicas tiñan lugar ao aire libre. Foi feito para conmemorar o tratado de paz cos persas.

O Partenón

NOME: Partenón

ARQUITECTOS: Ictinos e Calícrates

CRONOLOXÍA: 447-432 a. C.

LOCALIZACIÓN: Acrópole de Atenas (Grecia)

ESTILO: Grego clásico

MATERIAIS UTILIZADOS: mármore do Pentélico e madeira

o artista

Baixo a supervisión de Fidias, Ictinos e Calícrates déronlle forma ao ambicioso proxecto do Partenón. Ictinos foi o principal arquitecto do período ateniense clásico, ao ámparo de Pericles.

exterior

A fachada principal do templo mira a oriente, o punto polo que nace o sol, e dalle as costas á entrada principal da Acrópole.

Sobre o estilóbato érguense, sen basa, as columnas dóricas. Os seus fustes son robustos, de pouca altura e unidos por estrías de aresta viva. Chegan ao capitel a través dunha moldura cóncava que pasa desapercibida, o collarino. O chapitel, componse de equini e ábaco.

Segue o entablamento que consta de: a arquitrabe, lisa; o friso, dividido en triglifos e metopas; e a cornixa, sobre a que está o frontón. Remataba o Partenón unha cuberta a dúas augas.

planta

O Partenón é un edificio dórico, octástilo, con dous pórticos interiores hexástilos, e períptero ao estar completamente rodeado de columnas. É importante salientar a ruptura co canon tradicional e o emprazamento de 8 columnas no pórticos exteriores e 17 aos lados, fronte ás 6-13 preceptivas.

A planta é rectangular, cunha cella dividida en dúas estancias separadas por un muro.

interior

A naos da cella acollía a estatua criselefantina de ouro e marfil da deusa Atenea, realizada por Fidias.

contido

O Partenón ilustra a busca da perfección a través das matemáticas. Os artífices deste templo estableceron un sistema unitario en todos o seus cálculos. O segundo obxectivo dos seus arquitectos foi lograr a harmonía visual a través dunha serie de correccións ópticas: o éntase, o perímetro das columnas afínase comforme subimos á parte superior mentres que o fuste se abomba para que o perfil das columnas parezca recto; as columnas dos extremos están máis separadas, teñen un diámetro maior e inclínanse cara a dentro e compensar a sensación visual de que se comba cara a fóra; o entablamamento e o estilóbato cúrvanse cara arriba para que sexan percibidos como rectas.