O Partenón

NOME: Partenón

ARQUITECTOS: Ictinos e Calícrates

CRONOLOXÍA: 447-432 a. C.

LOCALIZACIÓN: Acrópole de Atenas (Grecia)

ESTILO: Grego clásico

MATERIAIS UTILIZADOS: mármore do Pentélico e madeira

o artista

Baixo a supervisión de Fidias, Ictinos e Calícrates déronlle forma ao ambicioso proxecto do Partenón. Ictinos foi o principal arquitecto do período ateniense clásico, ao ámparo de Pericles.

exterior

A fachada principal do templo mira a oriente, o punto polo que nace o sol, e dalle as costas á entrada principal da Acrópole.

Sobre o estilóbato érguense, sen basa, as columnas dóricas. Os seus fustes son robustos, de pouca altura e unidos por estrías de aresta viva. Chegan ao capitel a través dunha moldura cóncava que pasa desapercibida, o collarino. O chapitel, componse de equini e ábaco.

Segue o entablamento que consta de: a arquitrabe, lisa; o friso, dividido en triglifos e metopas; e a cornixa, sobre a que está o frontón. Remataba o Partenón unha cuberta a dúas augas.

planta

O Partenón é un edificio dórico, octástilo, con dous pórticos interiores hexástilos, e períptero ao estar completamente rodeado de columnas. É importante salientar a ruptura co canon tradicional e o emprazamento de 8 columnas no pórticos exteriores e 17 aos lados, fronte ás 6-13 preceptivas.

A planta é rectangular, cunha cella dividida en dúas estancias separadas por un muro.

interior

A naos da cella acollía a estatua criselefantina de ouro e marfil da deusa Atenea, realizada por Fidias.

contido

O Partenón ilustra a busca da perfección a través das matemáticas. Os artífices deste templo estableceron un sistema unitario en todos o seus cálculos. O segundo obxectivo dos seus arquitectos foi lograr a harmonía visual a través dunha serie de correccións ópticas: o éntase, o perímetro das columnas afínase comforme subimos á parte superior mentres que o fuste se abomba para que o perfil das columnas parezca recto; as columnas dos extremos están máis separadas, teñen un diámetro maior e inclínanse cara a dentro e compensar a sensación visual de que se comba cara a fóra; o entablamamento e o estilóbato cúrvanse cara arriba para que sexan percibidos como rectas.